Elke week serveert Danny Van Assche, gedelegeerd bestuurder van UNIZO zijn kijk op diverse actuele thema's die voor jou als ondernemer impact hebben.
 
Gisteren was het de Dag van de Arbeid. Hoogmis voor de socialistische beweging. Ik weet het, het is flauw. Maar toch maak ik me elk jaar opnieuw de bedenking dat er op de Dag van de Arbeid van alles gebeurt, behalve arbeid. Ik ben het even gaan opzoeken: in 1889 werd 1 mei tot Dag van de Arbeid uitgeroepen om op te komen voor de achturen-werkdag. Die doelstelling is ondertussen best gerealiseerd, inclusief een dag vrijaf om het te vieren. Enfin, niet voor iedereen een dagje vrijaf… Tijdens het startevent van UNIZO Kortrijk, eergisteren, maakte moderator Annelies Blomme me er attent op dat 1 mei een favoriete dag is voor zelfstandigen om hun boeken bij te werken. Ik weet niet of het bij u ook het geval is, maar er wordt dus toch gewerkt op de Dag van de Arbeid.  
 
Het deed me wel even nadenken over de essentie van de Dag van de Arbeid. Ooit moest er opgekomen worden voor de beperking van het aantal werkuren. Maar 150 jaar later, lijkt de problematiek omgekeerd. De arbeidsduur is ondertussen strikt gereglementeerd. Zo gereglementeerd zelfs, dat het bijzonder moeilijk is om alle regels goed te vatten. Jarenlang werd elke vraag voor meer flexibiliteit in deze regels geparkeerd als een werkgeverseis, die inging tegen wat er op 1 mei gevierd wordt. Maar tijden zijn veranderd. Flexibiliteit is geen vraag meer van de werkgever alleen. Medewerkers willen graag thuiswerken. Ze willen ook autonomie om hun werk zelf te regelen: lees: ze zorgen ervoor dat de gewenste resultaten er zijn, maar ze bepalen zelf graag wanneer ze het doen. Er wordt flexibiliteit van de werkgever verwacht zodat zowel de eisen van het werk als die van het gezin kunnen nagekomen worden. En dat alles botst op de al te rigide arbeidswetgeving. Mensen die willen overuren presteren bij hun werkgever, raken verstrikt in het ingewikkelde kluwen van de arbeidstijdwetgeving. Bijklussen kan via een flexi-job, maar niet in alle sectoren, en met een zekere financiële afstraffing van de werkgever.  Wie iemand moet ontslaan, wordt nog altijd geconfronteerd met zowel heel wat bewijsmateriaal en administratie als met torenhoge kosten. Alsof een werkgever voor zijn plezier zou ontslaan. Bottom line is dat 150 jaar geleden mensen op de barricades stonden om een maximaal aantal werkuren af te dwingen. Nu zou je op de barricades moeten gaan staan om alles net wat eenvoudiger en vrijer te maken.  Want laat ons wel wezen: een werknemer  die vindt dat zijn werkgever er de kantjes van afloopt, kan terecht bij vakbond of sociale inspectie en vindt tegenwoordig altijd wel een andere job. Wat ooit een groot strijdpunt was, wordt nu een struikelblok. We hebben dus nood aan een gemoderniseerde Arbeidscodex. Breng alle sociale wetgeving samen, zodat de regels duidelijk zijn. En zorg er dan voor dat arbeidswetgeving niet rigide is maar kan meedenken met een situatie.
 
Het lijkt misschien utopisch om dit te realiseren, maar we stellen het graag voor.  De Dag van de Arbeid zou opnieuw werken moeten vieren, en ervoor zorgen dat iedereen meer vrijheid krijgt om zijn arbeidssituatie in te vullen. Misschien kunnen we 1 mei dan écht als een Dag van de Arbeid vieren. Arbeid die oplevert, mensen trots maakt en leidt tot meer in plaats van minder gezondheid. Je zou voor minder een feestdag invoeren.  

Danny

Lees hier alles over ons nieuwste dossier "Flexibiliteit, 3 voorstellen voor wie meer wil werken".