Kersvers voorzitter Peter Brysse: "Jongleren met 3 serviezen"

Peter Brysse is gepokt en gemazeld in UNIZO. Hij startte in de lokale afdeling van Beernem, groeide door naar de regio, werd provinciaal ondervoorzitter, zetelde tussendoor in 101 adviesraden voor UNIZO en kwam uiteindelijk terecht in de nationale Raad van Bestuur en het Bestuurscomité.  

Volgens je vrouw waren er nu maar twee opties over. Ofwel werd je nationaal voorzitter, ofwel ging je terug naar de schoolbanken.   

Peter Brysse (lacht): “Dat is waar. Ik geloof sterk in een houdbaarheidsdatum. Ik liep tegen het einde van mijn mandaat in de nationale Raad van Bestuur en in het Bestuurscomité aan. Ofwel doe je daar dan iets mee, ofwel laat je ruimte voor anderen. Alles heeft zijn tijd.”  

Dus voor hetzelfde geld was je nu student. Welke richting ging je volgen?   

“Ik had al een aantal opties in gedachten. Eén ervan was elektriciteit. Of IT, omdat ik dat kan gebruiken voor mijn bedrijf. Weet je, een kameraad van mij volgde vorig jaar een opleiding tot slotenmaker en ik ben daar echt stikjaloers op. Toen we hier onze nieuwbouw zetten, hielp ik ook zoveel mogelijk mee. Ja, een echte ‘stiel’ als beroep is misschien wel een onvervulde jongensdroom.”   

Het werd dan toch het nationale voorzitterschap. Waar ga jij het verschil maken met je voorganger Karl Verlinden?  

“Het zou gek zijn, mocht ik plots een ander pad inslaan. Karl en ik hebben altijd goed samengewerkt. Ik zet zijn lijn dus door. De problematieken blijven dezelfde. Maar de manier van communiceren en de focus zal anders zijn. Sommige leden zullen plots zaken horen die ze de voorbije jaren misschien misten en omgekeerd. Dat wil niet zeggen dat we er in het verleden niet mee bezig waren, maar de communicatie was anders.

"Met een spanningsveld an sich is niets verkeerd.

Anders krijg je eenheidsworst."

Het spanningsveld tussen kmo’s, ondernemers en vrije beroepen blijft een heikel punt bij UNIZO. Volgens kmo’s zijn we te veel met ‘de middenstand’ bezig en omgekeerd.  

“Met een spanningsveld an sich is niets verkeerd. Anders krijg je eenheidsworst. Het is goed dat pakweg de sector van de visventers ons af en toe wakker schudt en vraagt ‘wat met ons?’. Zo zit onze organisatie nu eenmaal in elkaar. Wij worden gevoed door onze organisaties, door onze aangesloten sectoren. Ons probleem is dat we alles communiceren naar iedereen, zo gaat veel verloren.”  

Schieten we als organisatie te veel richtingen uit?  

“UNIZO is het resultaat van een lange historiek waarin we heel veel betekenen voor heel veel mensen. We zijn én een ledenorganisatie, én een syndicaat, én we bieden dienstverlening aan. Dat zijn geen 3 borden, maar wel 3 serviezen die we in de lucht moeten houden. Maar we kunnen het ons niet langer permitteren om zaken half te doen. Er zijn nog ondernemersorganisaties en genoeg andere dienstverleners. De voorbije jaren heeft UNIZO flink geïnvesteerd in een professionalisering van de organisatie (een doorgedreven interne reorganisatie, red.).  Dat is zeker de verdienste van Karl. Nu zijn we klaar voor een volgende stap: intern ondernemerschap.”  

Verklaar je nader. 

“Ga je werken voor een voetbalploeg, dan is het evident dat je op zijn minst supporter bent. Of je nu op de IT werkt of op de marketingafdeling. Hetzelfde wil ik bij UNIZO. Elke medewerker moet fan zijn van zijn ploeg UNIZO. Ik droom ervan dat elke medewerker met passie over UNIZO spreekt als die ergens komt én die passie ook uitdraagt.”  

Gebeurt dat nu te weinig?   

“Nee, maar de afgelopen maanden schakelde iedereen een versnelling hoger. Tijdens de lockdown vroeg niemand zich af waarom hij plots eerstelijnsadvies moest geven, terwijl hij normaal op pakweg de boekhouding werkt. Die cultuur moeten we aanhouden, niet alleen in crisissituaties.”  

“Corona was in die zin voor UNIZO positief. We konden onze relevantie bewijzen, niet alleen extern, maar zeker ook intern. Plots begreep elke medewerker dat hij nodig was om bij te dragen aan het versterken van ondernemers. Op welke dienst hij ook werkte. Iedereen werd plots UNIZO-ambassadeur. Dat wil ik bereiken.” 

Dus je gaat je vooral met de interne keuken bezig houden bij UNIZO?  

“Als voorzitter bewaak ik in eerste instantie de doelstellingen van de organisatie en ben ik natuurlijk voorzitter van de bestuurders. Maar dat intern ondernemerschap geldt ook voor hen. Als bestuurder moet je ook ambassadeur zijn, meer uit je kot komen en UNIZO-medewerkers voeden.”  

“Ik geef een voorbeeld. Je kan als UNIZO-medewerker een geweldig idee hebben voor een project rond innovatie. Maar voor een kmo betekent innovatie iets anders dan voor een eenmanszaak. Bestuurders zijn als ondernemers het best geplaatst om ervoor te zorgen dat het project voor iedereen van toepassing kan zijn. Daarom mogen ze niet passief toekijken, maar moeten ze een klankbord vormen voor de UNIZO-medewerkers en mee de richting uittekenen. Idem voor het syndicale. Heeft een bestuurder een particulier probleem, dan moet hij dat signaleren. Want zijn probleem is misschien ook het probleem van 5000 andere ondernemers. Meldt hij het niet, dan weet UNIZO niets en kan ze ook niets doen. Doet hij het wel, dan kan UNIZO niet alleen voor hem, maar ook voor duizenden anderen een oplossing zoeken.”  

"Er is altijd wel iemand die bij manier van spreken zijn ‘broek aftrekt’ op de grote webshops en dus flink onder de prijs gaat"

Omdat alleen ondernemers weten wat ondernemers nodig hebben dus. Zelf leek je niet voorbestemd om ondernemer te worden.   

“Toen ik afstudeerde, was mijn vrouw kinesiste in Oostende. Dus zocht ik naar een job in de buurt. Ik wou werken in een internationaal georiënteerd bedrijf en zo kwam ik bij Daikin op de afdeling strategische planning terecht. Een echte speeltuin. Ik begon er de maandag en hoorde de dinsdag dat ik de donderdag al naar Italië moest. In mijn volgende job bij een vloerwisserfabrikant heb ik op mijn eerste dag zelfs het kantoor niet gezien. Ik zat al meteen in New York voor een beurs. Ik deed mijn werk supergraag.” 

“Kathleen kreeg het ondernemen wel met de paplepel mee (haar ouders hadden een lederwarenzaak in Oostende, red.) en wou ook iets voor zichzelf. Samen namen we een relatiegeschenkenzaak over in Ternat. Normaal zou Kathleen die alleen runnen. Maar als je wekenlang niets anders doet dan aan de ontbijttafel nadenken over de mogelijkheden voor de zaak, dan heeft een eigen job op den duur geen zin meer. Na een maand was ik dus medezaakvoerder. We begonnen in Ternat en enkele omzwervingen in Gentbrugge en op andere locaties in Beernem later zitten we nu hier in ons nieuw bedrijfsgebouw.”  

Zijn relatiegeschenken nog van deze tijd? Het is een sector in volle evolutie kan ik me voorstellen.  

“Wij omschrijven ons meer als ‘bedrijf actief in waardering en motivatie’. De tijd dat elke medewerker voor zijn 25 jaar dienst een kandelaar van Val Saint Lambert krijgt, ligt al lang achter ons. Het geschenk is alleen maar het zichtbare gedeelte. Wij ondersteunen onze klanten met de technologie voor keuzeplatformen, spaar-, loyalty en anciënniteitsprogramma’s, wedstrijden, incentives…” 

Is dit ook een manier om te kunnen blijven concurreren met de grote, veelal buitenlandse webshops waar je makkelijk gelijkaardige relatiegeschenken kan kopen?  

“Er is altijd wel iemand die bij manier van spreken zijn ‘broek aftrekt’ op de grote webshops en dus flink onder de prijs gaat. Wij draaien de vraag naar de laagste prijs graag om: dan gaat het er niet meer om welke extra korting een aankoper kan bedingen op zijn budget, maar hoe wij zoveel mogelijk waarde kunnen geven voor dat budget.”  

"Ik heb een probleem met het feit dat het als ondernemer niet meer rendeert om harder te werken dan een werknemer."

De macht van de grote webshopspelers is één van je stokpaardjes, liet ik me vertellen.  

“De spelregels moeten gewoon voor iedereen dezelfde zijn. Of je nu Alibaba bent of een lokale speler zoals wij. Het is niet normaal dat wij hier belastingen betalen, zorgen voor tewerkstelling en onze mensen ook een goed loon geven, maar niet kunnen rekenen op dezelfde voordelen als een grote internationale speler. De balans moet voor onze ondernemers positief blijven en UNIZO moet hierover waken.”  

“Over balans gesproken. Ik las deze morgen in de krant dat ondernemers harder werken dan werknemers. Ik heb daar geen problemen mee. Wel heb ik een probleem met het feit dat het als ondernemer niet meer rendeert om harder te werken dan een werknemer. Je betaalt evenveel belastingen. Ook heb je amper een vangnet als het fout loopt. Dan heb ik het niet over alles wat met de onderneming te maken heeft, want risico’s nemen, hoort nu eenmaal bij ondernemerschap. Maar ik heb het over de ondernemer als mens en over zijn gezin. Over zijn pensioen, over de kinderbijslag, over de ziekteverzekering. We moeten evolueren naar gelijkwaardig sociaal statuut voor zelfstandigen.” 

Was er voor de ondernemers tijdens corona wel een goed vangnet?   

“Ja. De overheid handelde heel doortastend en snel. Dat was ook nodig. Bovendien waren de steunprocedures duidelijk en eenvoudig. Maar inderdaad, voor de een was de steun te veel, voor de ander te weinig. Al kan ik me moeilijk voorstellen dat het voor iemand dit jaar te veel zal zijn. We hebben een aantal helse maanden achter de rug en in het beste geval duurt het nog een half jaar voor we naar een ietwat normale situatie evolueren. Voor velen blijft het puur overleven. Van een verdienmodel is er nog lang geen sprake.”  

"Het wordt tijd dat de overheid bepaalde sectoren niet langer laat spartelen." 

Wat moet er de komende maanden nog gebeuren?  

“Dat is een hele moeilijke vraag. Op dit moment (half augustus, red.) verstrengt de overheid enkele steunmaatregelen zoals het overbruggingsrecht, wat ervoor zorgt dat meer ondernemers uit de boot vallen. De verstrenging is een budgettaire keuze. Ik begrijp dat, maar het is geen logische keuze. Niemand wint hierbij. Want voor de groep die in de boot blijft, zal het voor de ene nog steeds te veel en voor de andere te weinig zijn.” 

“Het wordt tijd dat de overheid bepaalde sectoren niet langer laat spartelen. De eventsector is hiervan het beste voorbeeld. Ze mag zogezegd aan de slag blijven, en krijgt dus geen steun. Maar tegelijk is er niets om actief in te zijn, dus zijn er ook geen inkomsten. Zoiets is onmenselijk. Ik hou mijn hart vast de komende maanden voor heel wat bedrijven, uit diverse sectoren.”  

Moet de overheid dan meer sectorgericht werken?   

“Ja. Of zelfs beroepsgericht of locatiegericht. Een globale aanpak, maar op maat toegepast. Dat zal geen gemakkelijke oefening zijn, zeker niet met een regering in lopende zaken, maar het moet toch mogelijk zijn. UNIZO heeft hierin een belangrijke taak te vervullen. We hebben ruim 120 aangesloten sectoren, en werken op elk niveau. Geen enkele organisatie heeft zo’n goed zicht op de noden. De overheid erkent ons ook in die rol, dus we moeten onze rol waarmaken.” 

Het was voor jou als voorzitter een ondankbare periode om je intrede te maken. Het land en dus ook UNIZO zaten in lockdown.  

“Het was heel vreemd. Ook voor Karl om afscheid te nemen als voorzitter. Maar anderzijds maakte de coronamodus van UNIZO de zaken gemakkelijker. Heel wat projecten en discussies staan on hold, de focus ligt op de syndicale agenda en de ondersteuning van ondernemers. Wat mij meer ruimte geeft om zoveel mogelijk mensen te zien, of Skypen zoals dat tegenwoordig moet. Zo doe ik de ronde van de provincies, zie ik onze aangesloten beroepsorganisaties, leer ik onze geledingen beter kennen… En heb ik tijd om mijn aflopende mandaten mooi af te ronden en te zoeken naar een opvolger.” 

Blijft er naast UNIZO nog tijd over voor iets anders?   

“Uiteraard. Ik heb 3 prioriteiten: mijn gezin, mijn werk en UNIZO. UNIZO is zo boeiend dat je al snel die hiërarchie uit het oog zou verliezen, maar ik probeer ze wel in de gaten te houden. Voor mijn gezin maak ik echt tijd. Ik volg onze jongens in hun sporten. De oudste speelt waterpolo en voor hij zelf kon rijden, verzorgden wij elk weekend de verplaatsingen. Als je dan naar Charleroi moet, dan heb je wel quality time samen in de auto. De jongste is voetballer en ook met hem bracht ik veel tijd door op en naast het veld. De jongens zijn nu 18 en 20 en hebben hun vader wat minder nodig, maar toch.” 

Volgens je vrouw zijn ook het ontbijt en het avondmaal heilige familiemomentjes.  

“Als ondernemer moet je hard werken, maar je kiest wanneer je werkt. Mijn vrouw en ik hebben er altijd voor gekozen om samen te eten. Dat zijn inderdaad fijne momenten. Nu, met 2 opgroeiende jongens met elk een uitgesproken mening kan dat wel eens tot hevige discussies leiden aan tafel, maar ook dat is leuk.”