Het is 22 september als ik dit artikel schrijf. Maar eigenlijk zou ik willen wachten op maandag 26 september. De dag dat Vlaanderen zijn septemberverklaring wereldkundig gaat maken. Wat maakt dat die datum nu plots zo belangrijk is? Voelen ze op het Martelarenplein de urgentie niet? Zou dit met profileringsdrang te maken hebben? Op een moment dat onze telefoonlijnen opnieuw roodgloeiend staan. De energiecrisis, inflatie, Poetin die de boel wat op scherp stelt, … Door deze strijd, die ergens anders gecreëerd wordt, hier te beslechten met elkaar gaan we er niet geraken.

Doordat de overheid afwacht wordt de oorlog in het kamp van werkgevers en werknemers geschoven. De verarming die ingezet is, betekent voor niemand goed nieuws, noch voor de gezinnen, noch voor de ondernemers. Het consumenten- en ondernemersvertrouwen kelderen en zonder geld is er geen economie die draait. Werkgevers en werknemers hebben vandaag één gedeelde vijand en die is niet de andere. Het is oorlog en we kunnen vandaag samen strijden want deze oorlog raakt iedereen: burgers en ondernemers, werknemers en werkgevers.

“De oplossing? Die zal niet in een quick fix zitten, wel in een nieuwe filosofie als het gaat over werk.”

Een alleenstaande moeder die 2.000€ netto verdiend en nu een energiefactuur van 800€ moet betalen… Je moet geen genie zijn om je af te vragen hoe deze moeder kan rond komen. Maar ook haar werkgever zit met de handen in het haar. Niet enkel wordt die met dezelfde stijging geconfronteerd. Die 2.000 euro worden er 4.000 voor de werkgever met de voorspelde indexatie van de lonen (bruto loonlasten, verzekeringen, kosten sociaal secretariaat,…). Het probleem is dus gedeeld.

De oplossing? Die zal niet in een quick fix zitten, wel in een nieuwe filosofie als het gaat over werk. Vandaag ligt de toekomst van werk op de tafel, een uitdaging die we als werkgeversorganisaties en vakbonden samen zullen moeten vormgeven. Geen inkomen = geen uitgaven. Geen uitgaven = geen economie. Hoe we lonen indexeren en of dat over een bepaalde drempel niet netto kan, over de omscholing die we met zijn allen zullen moeten aangaan, … Het is een uitdaging die we enkel samen kunnen oplossen.

De economie van morgen ziet er anders uit dan die van vandaag. En ik gebruik bewust geen zal, want die nieuwe economie is er al. Koolstofarm, meer bio-gebaseerd, met meer oog voor lokale grondstoffen en andere toeleveringsketens. Als we hier niet samen aan werken, worden we als land en als regio volledig onder de voeten gelopen. Dus beste vakbonden: kruip uit jullie loopgraven en vorm samen met ons een front. Want we zitten in een oorlogseconomie die werknemers en werkgevers keihard raakt. Wie zich nu van vijand vergist, maakt onschuldige slachtoffers. Vraag dat maar aan die alleenstaande moeder en haar werkgever.

Onze oproep is dus simpel. Laten we het hebben, vóór werk, in plaats van over werk!