“De stakingen duwen ons langzaam kopje onder”
De stakingsactie en de onophoudelijke desinformatiecampagnes van de vakbonden, over nochtans onvermijdelijke maatregelen in het nieuwe regeerakkoord, hakken er bij onze ondernemers diep in. Elke vakbondsactie haalt uitvoerig het nieuws. Veel minder belicht is de impact van al dat stakingsgeweld op de werkvloer bij onze ondernemers. Niet alleen die ondernemers zelf, maar ook hun medewerkers moeten telkens opnieuw opdraaien voor de hinder. Lees en bekijk hier de (video)getuigenissen van twee ondernemers. UNIZO laat jouw stem horen!
“Een staker staakt nooit voor zichzelf, maar altijd uit solidariteit voor alle werkenden.” Het bekende riedeltje dat al eens kleurig op een gekreukt kartonnetje geschilderd staat. Maar wanneer krijgen de felle kleuren van solidariteit een donkere, individualistische schijn? Misschien wanneer zij die zich inzetten voor soliditeit lijden onder de roep naar solidariteit voor één groep.
Onverantwoord staken schaadt de economie
“Onverantwoord staken schaadt de economie”. De slagzin waarmee UNIZO al enige tijd aankaart dat nu staken niet enkel onverstandig, maar ook ronduit schadelijk is voor de jobs en welvaart. Waarom? De koopkracht daalt niet, de situatie van bedrijven verslechtert, België is reeds wereldkampioen staken, pensioenen worden onbetaalbaar en onze begrotingssituatie is al rampzalig, vijf gegronde redenen die aantonen waarom staken nu meer kwaad dan goed doet.
Lees hier alles over onze campagne "Onverantwoord staken schaadt de economie".
Steun ons in onze strijd voor jouw belangen.
Op papier vallen de argumenten voor actiedagen dus grotendeels te weerleggen. Maar de allergrootste contra-argumenten vind je zoals steeds niet in de theorie, maar in de praktijk. Daarom gingen we langs op de plaats waar de leuzen van vakbonden het schelst weergalmen: de werkvloer. “Ik ben een bescheiden, hardwerkende ondernemer die eerlijke Belgische producten verdeelt. Waarom moeten mensen als ik hier weer voor opdraaien?”
Geen marge voor staking
Jurgen Dierickx is bedrijfsleider van Decorunner uit Oudenaarde. “We verwerken uitsluitend Belgische producten zoals tapijten, vinyl en keukenlopers om ze nadien te verdelen over heel Europa. Ik heb één medewerker in dienst maar zorg er met Decorunner wel voor dat andere Belgische ondernemers boven water blijven en jobs kunnen creëren.”
“Met mijn missie om lokaal, ethisch en afvalvrij te ondernemen, zal ik niet meteen schatrijk worden. Vloerbekleding is een moeilijke sector waar heel wat bedrijven overkop gaan door de moordende concurrentie. Wanneer je moet opboksen tegen Chinese import en grote internationale spelers met eerlijke, lokale producten, is het stevig bikkelen. Weet je wat je dan echt kan missen? Bakken omzetverlies door stakingen,” zucht Jurgen.
De stakingsdagen zorgen vooral voor logistieke problemen bij Decorunner. “Het krijgen en leveren van materiaal loopt op zo’n dagen helemaal mis. Alles wat wij doen, draait rond levertermijnen. Als daar iets fout loopt, blokkeert heel ons systeem. Binnen e- commerce is stiptheid de heilige graal, klanten willen een snelle en duidelijke levertermijn. Als we op onze website zetten ‘uw pakketje is er over enkele dagen’, verkopen we niets meer.”
“En dat gebeurt nu.” Jurgen kan door de stakingen soms geen heldere leverdatum meegeven. “Dus trekken klanten naar het buitenland. Daar zitten ze niet om de haverklap met stakingen die voor onregelmatige levertijden zorgen. Zo verlies ik, net als vele andere bevriende ondernemers, klanten aan buurlanden of China door de stakingen. Maar daar houden de vakbonden natuurlijk geen rekening mee.”
Ik ga mijn pakketjes nu allemaal zelf over de grens brengen met een camionette. Het kost dan wel weer veel tijd en geld, maar eens uit België geraakt het tenminste bij de klant.
Logistiek lamgelegd
De opmerking dat ondernemers durven overdrijven of één dag omzetverlies nog wel best meevalt, doet Jurgen steigeren. “De dag zelf draaien we makkelijk de helft minder omzet. Dat doet pijn, maar zoiets is net houdbaar als het eens om de zoveel tijd voorvalt. Maar één dag staken staat niet gelijk aan één dag minder opbrengsten. De dagen en zelfs weken na een stakingsdag verliezen we nog 30% door alle naweeën. Om nog maar te zwijgen over de negatieve reviews, de imagoschade en de verloren klanten die ik niet in rekening kan brengen.”
Hetzelfde verhaal klinkt bij Wim Boyens, bedrijfsleider van 4D Trans uit Torhout. Actief in de gekoelde en diepgevroren distributie van voeding. Met zo’n 52 werknemers valt 4D Trans in geen opzicht te vergelijken met Decorunner, al zorgen de stakingen wel voor gelijkaardige problemen. “Laad- en losplaatsen zijn tijdens de stakingsdagen onbereikbaar of gesloten. Dan is het einde verhaal voor ons en valt het werk simpelweg stil.”
Wie betaalt het gelag?
Ook voor Wim is het rekenen. “Net als bij Decorunner stopt de miserie van een staking niet wanneer de vakbonden en hun volgers terug naar huis trekken. Eén gemiste dag zorgt voor een lange nasleep aan chaos. Want mensen verwachten eten in de rekken. Dus zitten wij met de extra stress, de bijkomende shifts en het weekendwerk. Vraag maar eens aan mijn chauffeurs hoe solidair ze dat vinden.”
Zoals zoveel sectoren, staat ook die van het transport onder druk. “Het aantal faillissementen is schrijnend, het is elke dag knokken om rendabel te blijven,” vult Wim aan. “Zo’n staking sleurt bedrijven als ons niet alleen financieel de dieperik in, het trekt ook het moreel naar beneden. En wie betaalt het gelag? Niet de regering, de vakbonden of de mensen die op straat komen. Ik, mijn mensen, hun families, onze bedrijven.”
UNIZO voerde een bevraging uit bij 672 kmo’s, vier op de tien respondenten gaf aan milde tot stevige last te ondervinden van de stakingen. Net zoals bij 4D Trans en Dyclia, zit het probleem vooral in de logistiek. 48% van de getroffenen kan leveringen niet tijdig laten doorgaan, 59% ondervindt hinder omdat bestellingen van leveranciers niet of laattijdig gebeuren. 25% van de werkgevers die impact ondervinden van de staking geeft aan dat werknemers niet zijn komen werken. Slechts 3% meldt dat hun personeel deelneemt aan de staking. Daaruit blijkt zoals verwacht dat de stakingsbereidheid bij kmo’s bijzonder laag is. Personeel is vooral afwezig wegens problemen met vervoer of door stakingen in de scholen en de kinderopvang.
De volgende aflevering
Stakingsmoeheid lijkt nog niet meteen op te treden, en daar worden beide heren wat moedeloos van. “Ik weet nu al wat dat betekent: dikke miserie, veel geld kwijt, leveringen in de war, klanten ontevreden. Ik mag weer opdraaien voor iets waar ik niets mee te maken heb. Het houdt je tegen. In plannen. In investeren. In groeien. Het is pijnlijk om te zeggen, maar ik heb er me intussen bij neergelegd.”
Zo’n staking sleurt bedrijven als ons niet alleen financieel de dieperik in, het trekt ook het moreel naar beneden.
“Wat Wim hier zegt, voelen veel ondernemers,” pikt Jurgen in. “Maar we moeten blijven proberen. Ik ga mijn pakketjes nu bijvoorbeeld allemaal zelf over de grens brengen met een camionette. Het kost dan me dan wel weer veel tijd en geld, maar eens uit België, geraakt het tenminste bij de klant.”
Dit is geen afbraak-, maar een hervormingsregering. Vele van de maatregelen waar de vakbonden nu tegen mobiliseren, zijn noodzakelijk opdat onze kinderen en kleinkinderen ook nog van een pensioen en ziekteverzekering kunnen genieten. Je mag de mensen geen gouden bergen beloven wanneer je dat niet kan waarmaken. Het regeerakkoord bevat 41 opdrachten voor de sociale partners, laat ons die samen aanpakken in plaats van het land plat te leggen.
De vaak foutieve en ongenuanceerde oproerende taal van de vakbonden is een doorn in ons oog. Met boude stellingen via pamfletten en sociale media wordt de waarheid onrecht aangedaan. Men jut de achterban op met halve waarheden en uitvergrotingen. De vakbonden dragen hiermee een zeer grote verantwoordelijkheid.
Het slotakkoord
De twee ondernemers hebben zich tijdens ons gesprek enkele keren terecht opgewonden in de situatie. Maar gefronste wenkbrauwen en een opgeschroefde stem milderen richting het einde naar een nuchtere, klare kijk. “We snappen allebei dat mensen met een zwaar beroep vroeger op pensioen willen, net zoals we begrijpen dat het niet fijn is wanneer je plots minder krijgt of meer moet werken. Maar denk toch alsjeblieft aan de zelfstandigen die kreunen onder jullie krijs naar solidariteit.”
“Het huidige systeem loopt spijtig genoeg tegen haar eigen grenzen aan. De pot is leeg. Dan moet men de moed hebben om bij te sturen en zich aan te passen, net zoals wij ondernemers dat elke dag moeten doen. We zitten allemaal op hetzelfde bootje en hervormen gaat enkel samen lukken. Als werkgever zullen de nieuwe maatregelen ons ook flink wat kosten. Dat weten en aanvaarden we. Maar het moet, dus nemen we onze verantwoordelijkheid.”
" De kerk moet niet altijd in het midden staan, maar tenminste in dezelfde parochie. We zullen dus allemaal wat meer water bij onze wijn moeten doen. Want voorlopig blijft ieder op zijn standpunt zitten. En wij vallen er tussenin. Wij, ondernemers moeten het maar ondergaan. En zo duwen de stakingen ons langzaamaan kopje onder.”
Wim Boyens
