Ondernemer tussen friet en kebab

Erhan Demirci is comedian, acteur, presentator en cultureel ondernemer. Hij is Limburger van geboorte, studeerde in Brussel, werkte voor een Japans automerk en woont ondertussen al jaren in Schaarbeek. Een Limburgse Brusselaar met Turkse roots die de Vlaming van Maaseik tot Diksmuide laat lachen met rake observaties en absurde humor? Belgischer dan dit wordt het niet. Een portret van een cultureel ondernemer met een missie.

Het pad naar professioneel comedian bestond voor Erhan Demirci uit een opeenstapeling van toevalligheden. Hij was als kind zeker geen geboren entertainer: “Ik praatte niet zo veel, maar kon wel grappig uit de hoek komen. In mijn laatste jaar als student marketingcommunicatie kreeg ik als verjaardagscadeau tickets voor een voorstelling van Najib Amhali, een bekende Nederlandse comedian. Die show heeft me volledig omver geblazen. Die avond besefte ik wat ik wou doen: op een podium staan en mensen aan het lachen brengen."

Het succes kwam hem niet meteen aanwaaien. Sinds 2009 timmert Erhan Demirci aan de weg als comedian. Eerst in cafés en kleine clubs, later in het voorprogramma van collega Han Solo. “Han Solo beschouw ik als mijn mentor. Hij gaf me de kans om podiumervaring op te doen. Ik dacht als jonge gast dat ik wel iets kon, maar bij het eerste optreden ging ik na 5 minuten bijna bleitend het podium af. Want comedy is zo veel meer dan gewoon een grap vertellen. Dat had ik danig onderschat.”

Cultuur in crisis

Volgens Erhan Demirci  hebben alle artiesten sowieso serieuze klappen gekregen door die coronaperiode: “De cultuurzalen gingen als eerste dicht en mochten als laatste weer open. Voor mij was het enorm frustrerend om een voorstelling te maken die goed verkoopt maar die je niet mag spelen. Ik zag dus enkele ‘gouden’ periodes verloren gegaan. En als er dan plots niets meer binnenkomt, moet je aan je spaarcenten zitten. Ik had het geluk dat ik naderhand meer draaidagen kreeg voor mijn rol in Loslopend Wild. Zo lukte het om die moeilijke periode goed door te komen.”

“Ondernemers zouden in het algemeen nog beter ondersteund kunnen worden. De corona-steun in Brussel bijvoorbeeld was vaak anders dan die in Vlaanderen. Als zelfstandige moet je vaak zelf alles uitzoeken, terwijl je er zeker in het begin niks van kent. De overheid komt niet naar jou, je wordt enkel geholpen als je zelf stappen zet. Daarom is het goed dat er organisaties als UNIZO bestaan waar ondernemers met hun vragen terecht kunnen en begeleiding krijgen.”